دو کلمه حرف حساب

در جریان به تعویق انداختن زمان امتحان مهندسی نرم افزار، اتفاقاتی پیش آمد و رفتارهایی صورت گرفت که در نوع خود تامل برانگیز بود.
من در ابتدای این درخواست با طرح آن مخالف بودم ولی از آنجا که تعداد درخواست ها زیاد بود و از ابتدا در گروه کامپیوتر خود را تابع جمع و خرد جمعی می دانستم، پای این درخواست را امضا کردم ولی وقتی دلیل استاد برای عدم پذیرش این درخواست مخالفت چند تن از دانشجویان که تعداد آن ها بسیار کمتر از موافقان با این موضوع بود، برای خودم این سوال پیش آمد که چرا بعد از گذشت 6 ترم از تحصیل در کنار قریب به 70 تن از دانشجویان، ما همچنان در اتحاد و همفکری دچار چالش می شویم. دانشجویی که در محیط دانشگاه قرار می گیرد باید کار گروهی را سرلوحه کار خود قرار دهد و از تک روی پرهیز کند. در طول این مدت با فعالیت های خود و دوستانم و برنامه ریزی هایی هرچند دست و پا شکسته سعی داشتیم تا امور جاری گروه را به بهنرین شکل ممکن به پیش ببریم. در بسیاری از موارد علیرغم میل باطنی در برخی از جایگاه ها به نمایندگی از جمع قرار گرفتم و همواره خود را تابع نظرات دوستان خودم دانسته و همواره سعی کردم این نوع طرز تفکر را در گروه ترویج دهم که این نه تنها خواسته من بلکه توصیه استادان گروه بود. اما چرا هنوز این رویه به سرمنزل مقصود نرسیده خود جای بحث و تامل دارد که به نطرمن مشکل، ریشه در جای دیگری دارد که مطرح کردن آن در این فضا به صلاح نیست.
صحبت های من در آزمایشگاه گروه در روز چهارشنبه نه از سر بی احترامی و توهین به هم کلاسی های خودم بلکه به منظور اتمام حجت بود چراکه از یک جماعت 70 نفری که هر یک حداقل دو دهه از زندگیشان می گذرد بسیار بعید و به دور از مولفه اصلی زندگی قرن بیست و یک که همانا خرد جمعی و شورا محوریست که نتوانند در برنامه ریزی و تصمیم گیری که نه در حد کلان بلکه در اندازه یک زمانبندی برای امتحان است به مشکل و چالش برخورد نمایند. من این نکته را در همان لحظه نیز مطرح کردم که چرا ما هنوز پس از گذشت این زمان و در آستانه رسیدن به سال آخر تحصیل خود هنوز در تصمیم گیری های جمعی به مشکل برمی خوریم. چرا بعضی از ما هنوز از صحبت با همکلاسی و کارگروهی همچنان ابا داریم. چرا به همکلاسی به دید یک موجود خارجی که همواره در سر نیت های شوم دارد نگاه می کنیم. جرات حضور در جمع ، جسارت حرف زدن و بسیاری از مولفه های دیگر نه تنها امروز دیده نمی شود بلکه با نمودی 180 درجه ای خود را امروز نشان می دهد. برای حل این معضل جدی با بسیاری از دوستان صحبت کردم ولی امروز می بینم این راهکار نه تنها جواب نمی دهد بلکه صحبت های من که باز هم تاکید می کنم نه از سر بی احترامی بلکه برای یک گوشزد دوستانه بود این چنین تعبیر به برخی از صفات ناشایست که حداقل اینجا و در جایگاه یک دانشجو خود را مبرا از آنها می دانم، می شود. شاید صحبت های من دستاویزی شد برای برخی از دوستان که حرفایی که جایگاهی نداشت مطرح کنند که باز هم به نظر من هرکس مسئول حرف و عمل خویش است ولی من از اینکه سنگ بنای هم اندشی را گذاشتم و بی احترامی از سوی من تلقی شد از همکلاسی های خودم معذرت خواهی می کنم.
حال من نیز به سنت گروه که همانا نظاره گر بودن و تماشای اتفاقات دورن گروهیست، احترام می گذارم و از این پس سعی می کنم برای اینکه متهم به بی اخلاقی و مواردی از این دست نشوم، بنشینم و به امور شخصی خویش بپردازم. از همه دوستان که همواره من را با الفاظ امید بخش و دلسوزی های خود یاری کردند تشکر می کنم و برای همه همکلاسی ها خودم آرزوی توفیق روز افزون دارم.